Was Dominique Leroy een goede ceo voor Proximus? Wie de voorbije jaren regelmatig contact had met de klantendienst van Proximus zal daar misschien anders over denken. Maar één ding vergeten we alvast bij de zoektocht naar een nieuwe Proximus-baas.
Ik interviewde Dominique Leroy één keer in real life, in haar kantoor op de 28e verdieping van één van de twee towers op de hoofdzetel. De aanleiding was haar verkiezing bij Computable tot IT Person of the Year. ‘Ik denk wel dat ik aan de mensen die hier werken een stukje fierheid heb terug gegeven’, zo vertelde ze toen ik vroeg naar haar realisaties na een half mandaat.
Al gaf ze toen aan het eind van het gesprek, zo herinner ik me, ook toe dat het leven als ceo van zo’n olietanker best eenzaam kan zijn. Want je moet de meeste beslissingen uiteindelijk moederziel alleen nemen.
Dirty job
Proximus was de voorbije jaren op de beurs een van de best presterende bedrijven. Leroy reed een mooi parcours. Al heeft het bedrijf ook zijn uitdagingen, net als veel sectorgenoten. Wie de laatste tijd in aanmerking kwam met de klantendienst of af te rekenen had met een foute factuur, zal dat ongetwijfeld beamen. Leroy gaf zelf ook eerlijk toe dat ze op niveau van klantentevredenheid nog werk had.
Tegelijk is Proximus-ceo ook een uiterst lastige job. De Belgische overheid is, mede vanuit haar participatie, sowieso betrokken partij en doet over alles haar zegje. Prijsstijgingen zijn bijvoorbeeld niet evident, maar daarnaast moet je wel rendabel blijven en elk jaar voldoende dividend afdokken om het gat in de begroting te dichten.
Je moet een vierde operator naast je dulden en koorddansen met vakbonden. It’s a dirty job but someone has to do it.
Heineken
Met zo’n loon, mag zo’n dirty job geen probleem zijn, klinkt het dan. En dat klopt. Alleen betaalt een goede algemeen directeur dat loon wel in veelvoud terug. Al is er over het loon van de ceo, en of dat nu te laag zou zijn, is al veel inkt gevloeid. De Nederlanders van KPN doen in elk geval een koopje. In het selecte clubje van ceo’s van Nederlandse topbedrijven zal Leroy geen grootverdiener zijn, in tegendeel.
Als topvrouw van het Nederlandse KPN, een bedrijf van ongeveer dezelfde omvang als Proximus, krijgt ze een basissalaris van 935.000 euro. Met bonussen en extra’s kan dat bedrag verdubbelen. Als dat gebeurt, zal Leroy het dubbele tot driedubbele verdienen dan bij Proximus. Maar ter vergelijking: Elco Blok, die tot begin 2018 KPN leidde, kreeg 2,6 miljoen in totaal.
En natuurlijk kan het altijd meer: de Belg Jean-François van Boxmeer, die aan het hoofd staat van de Nederlandse biergroep Heineken, kreeg een salaris van negen miljoen. Een bedrag dat een doorsnee Belgische bierliefhebber de wenkbrauwen doet fronsen. Maar we wijken af…
Wat we vaak vergeten: kijk naar binnen
Het ging de laatste dagen dus veel over centen, heel veel centen dus. Toch is er één ding dat we vergeten bij de zoektocht naar een nieuwe Proximus-baas. En dat is Dominique Leroy zelf.
Namelijk hoe Leroy zelf tot haar functie is gekomen. En dat was een kwestie van interne mobiliteit, zoals dat heet in hr-kringen. Leroy groeide namelijk vanuit een vooraanstaande managementfunctie (directeur private markt) door tot algemeen directeur. Die functie bleek een ideale voorbereiding tot de job.
Ook nu gaat men er, zoals zo vaak, vanuit dat een witte raaf (en buitenstaander) ter hulp moet schieten. Maar bedrijven zoeken in het algemeen te weinig in eigen rangen naar topmensen. Ze gaan meteen buitenshuis op zoek. Alleen vergt dit wel een visie op langere termijn. En een aanpak waarbij ze een planning opstellen voor de mensen in wie ze geloven voor een topfunctie. Of hoe zo’n witte raaf misschien niet eens zo ver hoeft te zitten.
