Frederik Delaplace, de nieuwe ceo van de VRT, is geen onbekende voor mij. Vóór mijn werk als hoofdredacteur van Computable, werkte ik ook bij VRT. Ook bij mijn vorige werkgever, De Tijd, werkte ik samen met de nieuwe topman. In die zin kan ik de opdracht van Delaplace wel (een beetje) plaatsen.
Toen ik jaren geleden begon als stagiair bij De Tijd, zat een tweetal bureaus ver van mij de financiële cel van deze zakenkrant. Het dichts bij mij toen twee journalisten van dat team. De ene heette Frederik Delaplace. Daarachter zat Luc Van Aelst, it-journalist en later een van mijn eerste mentors.
Delaplace en Van Aelst zijn voor mij het uitgesproken voorbeeld van wat het leven een mens te bieden kan hebben. Delaplace is vandaag dus ceo van de VRT. Terwijl Van Aelst als midden-veertiger op een Spaanse vakantiebestemming overleed aan leverinsufficiëntie.
Digitale weg
Ik herinner me Delaplace als een harde werker en gedreven journalist. Work hard, play hard. Want soms wel een behoorlijke speelvogel op de redactie. Een sfeermaker én chauvinistische West-Vlaming, dat zeker ook.
Ik heb zelf maar een paar jaar gewerkt op die redactie in Antwerpen. Nadien solliciteerde ik voor een functie in de internet/it-afdeling van – jawel – de VRT en kon daar starten.
Als vandaag elk bedrijf en softwarebedrijf is, dan geldt dat zeker voor de VRT. Toen ook al. Ze waren bezig met een ingrijpend erp-project. Internet was definitief doorgebroken. Ik timmerde mee aan hun digitale weg en schreef het internet-beleidsplan. Na enkele jaren kreeg ikzelf de kans om (terug) als redacteur aan de slag te gaan, ditmaal voor een vakblad. Oude liefde roest niet.
Streaming
Ik heb nadien zelf altijd goede contacten trachten te onderhouden met mijn ex-werkgevers. Ik ben bijvoorbeeld altijd blijven schrijven als freelance it-journalist voor De Tijd.
In die periode kreeg ik aanvankelijk nog af en toe telefoon en mail van Delaplace in zijn functie als adjunct-hoofdredacteur. En in vergelijking met de soms vrolijke sfeer op de redactie indertijd werd het contact (logischerwijs) een stuk formeler, maar wel respectvol. La fonction fait l’homme.
Nadien groeide Delaplace door tot hoofdredacteur, redactiedirecteur en ceo. Hij liep een mooi parcours en digitaliseerde de zakenkrant. Al vond ik het uiteindelijk best een vreemd zicht om hem bij zijn voorstelling bij de VRT op tv uit die wagen (met chauffeur) te zien stappen om nadien – zichtbaar nerveus maar professioneel – zijn eerste persconferentie te geven. Ik wens hem alle succes. Een job bij een zakelijke privé-uitgever, merkte ik zelf, is nog iets anders dan bij een openbare omroep, Waarom?
Alles is nieuws
Eerst de Bekende Vlamingen, dan de tv-programma’s en dan (op enige afstand) de radio. Maar ook de interne keuken is nieuws bij de VRT. Zo kwam een pittig conflict tussen de (vorige) VRT-ceo en de nummer twee, de directeur Productie en Media, uiteindelijk op straat terecht.
Politiek
Bij de VRT is de politiek nooit ver weg. De nieuwe beheersovereenkomst tussen de VRT en de Vlaamse overheid gaat al op 1 januari 2021 in. Die overeenkomst, die nog verder gefinetuned moet worden, is bepalend voor de toekomst van het bedrijf.
Vakbonden
Op de welkomsdag van de VRT kregen alle afdelingen een timeslot om te spreken en zich voor te stellen). Maar dus ook de vakbonden, wat wel speciaal was. Nu minder dan toen, maar wie VRT zegt, zegt vakbonden.
Vlaamse Netflix
Om de concurrentie aan te gaan met buitenlandse streamingdiensten richtten DPG Media en Telenet onlangs een ‘Vlaamse Netflix’ op. De overheid verplicht de VRT om met dat nieuwe streamingbedrijf samen te werken. Hiervoor zal Delaplace snel inzicht moeten verkrijgen in de bijzondere wereld van Vlaamse tv-fictie, en de budgetten die daarbij komen kijken.
Events, my dear boy, events
De vorige ceo van de VRT raakte (pas) bij het grote publiek bekend toen hij tv-coryfee Bart De Pauw aan de deur zette. De Pauw had ongepaste berichtjes gestuurd naar vrouwelijke medewerkers, een item dat weken en maanden het nieuws heeft beheerst. Als ceo weet je nooit wat er voor je voeten wordt geworpen.
Diskrediet
In al die jaren dat ik voor de Tijd schreef en schrijf, raakte ik twee keer in de problemen met mensen die zich iets te kritisch voelden aangepakt in mijn interviews en artikelen. Waarna – het is een bekend fenomeen – ze verhaal trachten te halen bij de hoofdredacteur om je artikel te schrappen of mij in diskrediet te brengen.
Al ging Delaplace daar toen nooit op in. Het opnemen voor je eigen medewerkers, ook freelancers, als zij de wind van voren krijgen: het is iets wat ik altijd heb onthouden. Het is een aanpak die het VRT-personeel, en de redactie in het bijzonder, alleen maar ten goede moet komen.
