Van de week vroeg een ict-specialist, of ja specialist, hij werkte bij de gemeente dus laten we hem gewoon ict’er noemen, of het verstandig is om een ict-systeem te kiezen op basis van je onderbuikgevoel. Zelf hadden ze dat wel gedaan.
Hij zei: we hadden een heel pakket van eisen waarin we hadden beschreven waaraan het systeem zou moeten voldoen maar eigenlijk hebben we onze beslissing puur genomen op basis van ons onderbuikgevoel. Ik zei, ik weet niet zeker of dit verstandig is, maar mijn onderbuikgevoel zegt dat je misschien ook even wat rationele zaken op een rijtje had kunnen zetten.
Het erge was, het was niet eens een vrouw. Vrouwen laten vaak hun gevoel spreken bij een keuze. Toen wij een keuken uit moesten kiezen voor ons nieuwe huis, zei mijn vrouw midden in de keukengigant tegen mij: Jacob, ik wil hier weg. Ik zeg hoezo? Het zijn toch mooie keukens? Ja, zei mijn vrouw maar ik mag de verkoper niet. De verkoper had namelijk de cruciale fout gemaakt door tegen mijn vrouw ‘mevrouwtje’ te zeggen. En als je tegen een vrouw, ‘mevrouwtje’ zegt, dan ben je af. Dan heb je aan het verkeerde knopje gezeten. Dan gaat, zoals de Chinezen dat zo mooi zeggen, ‘het luikje dicht’. Dan kun je als verkoper zakken met je prijs wat je wil, maar dan kun je gewoon, en nu citeer ik mijn vrouw letterlijk, ‘de keuken in je reet steken’.
Maar een ict-systeem kies je niet op basis van onderbuikgevoel. Je eten bestel je op onderbuikgevoel. Sterker nog de meeste mensen kiezen hun partner uit op basis van onderbuikgevoel. Daarom gaat het ook zo vaak mis. Met verkiezingen zie je het ook. Mensen doen van te voren nog de stemwijzer en staan verbaasd wat de uitkomt is en vertellen dit al lachend aan je. Vervolgens stemmen ze heel iets anders. Iets waar ze een goed gevoel bij hebben. Twee weken na de verkiezingen is het gevoel ineens heel anders. Net zoals bij dat systeem dat je had gekozen. Je had er nog zo’n goed gevoel bij.
Overigens heb ik mijn vrouw niet uitgekozen op basis van onderbuikgevoel. Alsof ik keuze had.
